NL (EN below)

should all wounds be healed? / moeten alle wonden worden geheeld?

In de tentoonstelling Should All Wounds Be Healed? gaat Ronald Ophuis in op de geschiedenis van de concentratiekampen in de Tweede Wereldoorlog, de Val van Srebrenica en, meer recent, de situatie van politieke gevangenen in Egypte. Ophuis kiest ervoor deze traumatische beelden te schilderen, niet zelden op groot formaat, en zorgt er zo voor dat wegkijken niet mogelijk is. “De tijd heelt alle wonden”, luidt het spreekwoord, maar volgens Ophuis is het noodzakelijk en urgent om ervoor te zorgen dat dat niet altijd gebeurt: “Als pijnlijke geschiedenissen geen pijn doen bij mensen die niet direct getuigen waren dan ontwikkelt de samenleving zich richting een verkeerd historisch besef en een schuldloze moraliteit. Want het is kinderspel om verraders te vinden en gewetens te corrumperen. We moeten niet voorkomen dat mensen slachtoffer worden, maar voorkomen dat mensen beulen worden.”

Ophuis baseert zijn werken op historisch, documentair en journalistiek materiaal en op verhalen van nabestaanden en gesprekken met getuigen. In zijn werk gaat het om de vraag hoe we willen dat gebeurtenissen herinnerd worden en welke beelden deel mogen uitmaken van ons collectieve bewustzijn. Er is altijd een spanning tussen aantrekking en afstoting in het werk: de schilderijen bevatten een schoonheid maar veroorzaken tegelijkertijd een huivering. Met zijn kenmerkende verfbehandeling en nauwgezette composities maakt Ophuis strategisch gebruik van wat de mogelijkheden van de schilderkunst hem bieden. Maar de onderwerpen die hij kiest, zijn vaak confronterend, in de verwachting dat de kijker een standpunt inneemt over wat wordt afgebeeld. Hij maakt van de toeschouwer een emotioneel betrokken getuige en daagt deze daarmee uit zich te verhouden tot de inhoud van het werk.

 

EN

In the exhibition Should All Wounds Be Healed? Ronald Ophuis takes several recent histories as his subject: the concentration camps in World War II, the Fall of Srebrenica and, more recently, the situation of political prisoners in Egypt. Ophuis chooses to paint these traumatic images, often in large format, and makes it impossible to look away. "Time heals all wounds," says the proverb. But according to Ophuis, it is necessary and urgent to ensure that this does not always happen: “If painful histories do not hurt people who have not been a direct witness, then society is evolving towards a false historical sense and guilt-free morality. It is child's play to find traitors and corrupt consciences. We should not prevent people from becoming victims, but prevent people from becoming executioners.”

Ophuis bases his works on historical, documentary and journalistic material, on the stories of relatives and survivors, and conversations with witnesses. His work is about how we want events to be remembered and what images may be part of our collective consciousness. There is always a tension between attraction and repulsion in the work: the paintings contain a beauty but at the same time cause a shudder. With his characteristic paint treatment and meticulous compositions, Ophuis makes strategic use of what the possibilities of painting offer him. But the subjects he chooses are often confrontational, expecting the viewer to take a position on what is depicted. He turns viewers into an emotionally involved witness, challenging them to relate to the content of the work.

 

Image: Ronald Ophuis,The widows of Srebrenica. Bosnia and Herzegovina 2005, 2020.